Dag 2

Op de foto de teamassistenten Henk W. en Charles W.

Ja vrinden en vriendinnen, U begrijpt al dat dit alles geen kattedrek was. Maar aan de avonturen van de gladiatoren was nog geen eind gekomen.
Uit de zeer geheime archieven van een nog zeerdere geheime organisatie hebben we de verslagen van de tweede dag kunnen onttrekken.

Lees en huiver, mocht U na het lezen behoefte hebben om met iemand te spreken, ga dan naar de kroeg.

Van Rob:

Donderdag 12 octo(ber)pus, 1989

Toen, na een uitstekende nachtrust, slechts verstoord door het misdadig snurken van enige teamleden, op de onmenselijke tijd van 06:15 de verzamelde Adonissen werden gewekt, door muziek met een volume zo luid dat tot in de verre omtrek de kippen van hun stokjes pletterden.
Hierna brak een gevecht uit om de eerder genoemde 3 druppels water.

Na een voedzaam ontbijt, wat bestond uit brood met kaas en/of jam, melk met cerials, een appel, een banaan, yoghurt met of zonder vruchtjes, een kwak kwark, sinaasappelsap en een kapot gevallen gebakken ei met stukjes ham en neuspeuters, begaven alle deelnemers zich naar de start van de ochtend etappe.
Nadat de rook van het startschot was opgetrokken en de stofwolk van de in de verte wegsnellende macho’s was neergedaald, doemde er plots uit het niets een gemene grote wegversperrende berg op. Een helling met een stijgingspercentage van 60 %, voorzien van een natte, gladde, modderige bovenlaag weerhield onze tijgers er niet van, zich van boom tot boom , via schouders, hoofden van tegenstanders, zich een weg naar de top te vechten.
Na deze barre klim, waarbij vele zwakke broeders van andere teams werden vertrapt of jammerlijk in peilloze diepten verdwenen, volgde er een kwadratisch bardere afdaling.
Met ware doodsverachting lieten “onze vier” zich naar beneden vallen, alles wat op hun weg kwam verpletterend onder hun moordende platvoeten. Tijdens deze vrije val gebeurde het, dat door een lafhartig zwak gestel ( vermoedelijk veroorzaakt door inteelt, niet ongebruikelijk in het oosten van ons land) “brains” Appie een zijner klutsknieën blesseerde.
Door een razendsnel gereorganiseerde taakverdeling binnen het team; Harry “zoef-zoef” en Keiichi “sensei” deden al het sjouwwerk, “brains” Appie leed en zag af en captain Rob leidde en overzag het slagveld en stuurde het geheel (ontkenningen hieromtrent zijn pure laster).
Ondanks dit minieme tegenslagje vonden onze speurneuzen beide controle posten, en het is alleen te wijten aan het feit dat plotseling de klok veel sneller ging lopen,dat ons glorieus team te laat binnenkwam.

Doch met een ongebroken mentale instelling werd op die herfstachtige donderdag middag de 2e etappe gestart.
Deze voerde over groene glooiende heuvels, door schilderachtige ingeslapen Wallonische dorpjes, en over een gigantisch kilometers lange trap met lage leuningen, wat later een spoorweg bleek te zijn. Onze champions kwamen binnen de gestelde limiet binnen, en verrasten aldus de twee team assistenten, Henk “regelaar” Wolke en Charles “ritselaar”Wijk, die nog pikzwiebelend in het bivak rondhuppelden, maar die daarna ons verschrikkelijk begonnen te verzorgen.

Door een zich voor 200% inzettend medisch team werd “brains” Albert een kunstknie (kunstkop was niet voorhanden anders . . .) aangemeten. Inmiddels deden “regelaar” en “ritselaar” er alles aan om het team weer mentaal en fysiek op de rails te krijgen en alle neuzen weer de zelfde richting te laten wijzen.
Uitgerust, gelaafd en trappelend van ongeduld werd die avond, naar door de meeste teams, behalve het onze, met angst en beven tegemoet geziene nachtetappe aangevangen.
Belaagd door talloze gevaren zoals daar zijn : muggen, vrouwen van lichte zeden, beren, nog meer muggen, peilloze ravijnen, snelstromende bergbeken vol met pitbull-guppies en nog een mug, raffelden onze luid bejubelde uitverkorenen het onmenselijk zware parcours af. Dat er halverwege, de als een lawine alles met zich meeslepende kolkende sloot, de Lesse moest worden oversteken, juist op een plaats waar die hufterige Belgen vergeten waren een brug te bouwen, en dat “sensei” Keiichi met de van zijn zuurverdiende en van statiegeld opleverende lege sakeflesjes bijeengeschraapte dineros gekochte nieuwe van binnenvering en buitenverlichting voorziene sportschoenen door die gifstroom moest, daar hebben we het nu even niet over. Kom nou toch, wij zijn geen watjes hoor!!
Door subliem, ongeëvenaard, met de nauwkeurigheid van op een navigatiesatelliet gelijkende precisie opererende captain Rob “genius” Lieuwen ( dit kan niet vaak genoeg benadrukt worden), werd deze barre onmenselijke tocht, een op een avondwandeling bij volle maan met lege zak van Amerikaanse toeristen op de Amsterdamse wallen gelijkend uitstapje.
Bedolven onder bloemen en toejuichingen stapten onze koene ridders zo fit als een doodgereden hoentje, over de op het wegdeksel gekalkte finishlijn, waarna nog een fris gerstenatje de laatste vermoeidheden wegspoelde.
En na een welverdiende douche, zo koud als een Siberische panharing omdat de capaciteit van de verhitter niet toereikend was, doken de gelauwerde kolossen onder de wol in hun lekkende tentje, om wederom door collega teamleden verkrachtte nachtrust te genieten.
Die nacht werd in tent 26 231 voetbalvelden regenwoud omgezaagd.

Van Albert:

Na het ontbijt volgde de eerste ware kennismaking met het zo onschuldig uitziend Belgische landschap. De eerste 10 minuten waren nog wel te harden totdat we echter een gigantische berg op ons pad vonden. (Yep deze )
Huilend, zwetend, vloekend en om ons moeder roepend haalden wij de top, waar teleurstelling 2 en 3 elkaar snel opvolgden.
De eerste teleurstelling was het gigantisch grote verlies van een pet, die van de berg gerold was, maar even daarvoor nog trots het hoofd sierde van captain Rob. “Denker” Albert kende de waarde van die pet en deed nog een wanhopige poging het kleinood te redden. Bij deze manhaftige poging verdraaide hij zijn knie en dat betekende dat hij de rest van de dagen gefolterd zou worden door de hevigste pijnen.
Vanwege dagelijks oponthoud bij de medische posten en het veel langzamere tempo bereikten we ietwat later dan de bedoeling was onze 2 teamassistenten, die geduldig uit hun neus zaten te eten aan de finish.

Uit de middagetappe bleek dat intelligentie vaak nuttiger is dan domme kracht. Het langzame tempo werd zo mogelijk nog minder en “loper” Harry begon steeds donkerder te kijken. “danser “ Yamachi bleef stoïcijns glimlachen, “denker” Albert dacht alleen nog maar aan z’n bed en captain Rob pijnigde z’n hersens hoe hij met zo min mogelijk informatie het zo begeerde checkpoint moest bereiken.
De info die we hadden bestond uit één lullige foto van een spoorlijn en er werd besloten om dus maar over de spoorlijn terug te lopen.
Al snel werden we ingehaald door een team die er nog wel zin in had. De uitslovers waren ook gekleed in een felkleurig pak en na elkaar even grijnzend aangekeken te hebben, besloten de 4 gehaaide mannen het stel maar te volgen. Dit was niet zo moeilijk want ook de uitslovers liepen langs de spoorlijn.
Op deze slinkse wijze haalden onze 4 helden het checkpoint en gingen glimlachend even een tukje doen.
Helaas duurde deze welverdiende rust niet lang want er wachtte nog een zware nachtetappe op de 4 karaktermannen.
Nadat ze eindelijk de teamassistenten ook wakker gekregen hadden, konden de voorbereidingen beginnen. De lampen werkten, evenals kompas en pacemakers en welgemoed werd er gestart. De checkpoints werden vrij snel in de kaart opgezocht, de sfeer was perfect totdat het zo zwaar beproefde karakter van de binken opnieuw een zware teleurstelling te verwerken kreeg.
Voor hen ontwaarde zich een bulderende rivier, de Lesse, die al verscheidene Challengers met zich mee gezogen had in zijn alles vernietigende kolkende stromen. Hierbij vergeleken waren de Niagara watervallen een pisstraaltje en Vietnam een lachertje. Zonder aarzelen echter stapten 8 gestaalde benen in het ijskoude water, en zo werd ook deze hindernis genomen.

Teruggekomen in het bivak werd voorzichtig, om de teamassistenten niet wakker te maken het bedje opgezocht.