Challenger's Trophy Dag 1

In 1989 werd de eerste Challenger's Trophy in Nederland gehouden. Dit is een 4 daagse competitie tussen bedrijven. Er waren 64 deelnemende teams van elk 4 personen.

Over deze wedstrijd hebben indertijd Albert "Starreporter" Knol en Rob "Held" Lieuwen verslag gedaan.
Hieronder de overpeinzingen en notities van de eerste dag.

Verslag en wetenswaardigheden waaruit lering kan worden getrokken, tevens leidraad en mistveld van ontberingen geleden door:
Rob “genius” Lieuwen
Harry “zoefzoef” van Dijk
Albert “brains” Knol
Keiichi “sensei” Yamaji
Henk “regelaar” Wolke
Charles “ritselaar” Wijk
Tussen 11 ende 14 oktober in het jaar des Heren 1989.
(Gefinancieerd door Mita Europe B.V. + 7 petjes)

Van Rob:

woensdag 11 okkietober, 1989

Bij het Mita kantoor in Amstelveen verzamelen zich 6 atleten, die na maandenlange voorbereidingen klaar staan om de medogenloze ontberingen van de Challenger Trophy te doorstaan.
Begeleid door Bianca Verwey (PR) en Wietze Troost (?) vertrokken , als een ware reclame karavaan, onze jonge goden, met wel 2 auto’s, of voitures zoals sommige mensen zeggen, richting de Zuid-Nederlandse stad Breda.

De persoonlijk secretaris van de president, Wietze T., kon, nadat de Bredase veldwachterij het gedeelte van Breda dat achter de schietschijf lag had ontruimd, met pijl en boog de prestaties van Wilhelm Tell evenaren (zonder de appel echter) om wat extra punten voor het team te scoren.
Na dit koelbloedig optreden, was hij de brouwers van Oranjeboom nog even terwille, door een biervat van punt A, via een moorddadig parcours, weer bij punt A af te leveren ( het vat was echter wel volledig ledig beste kijkers).

Inmiddels stonden onze jonge helden hun spierenbundels op te warmen. Hun eerste sportieve daad was een 8 km lange tocht, vol gevaren, door Breda. Dankzij een uitgebalanceerde team tactiek finishten unsere manschaft, de laatste kuitenbijtende kilometer vergezeld door de als een antilope rennende Wietze T., op een eervolle 16e plaats. (Applaus, dank U, gaat U zitten)

Nauwelijks door deze krachtinspanning getekend vertrok het hele wedstrijdcircus naar België, alwaar in het bergachtige bosgebied ten zuiden van het welgelegen stadje Dinant, de volgende dagen een ware slachting zou plaatsvinden, zoals in de arena’s van de Romeinen ten tijde van de good old Julius Ceasar (geboren Jansen).

In het gehucht Anseremme ( dat is hiero)was voor de ongeveer 400 atleten en begeleiders een moderne, aan de tijd aangepast, tentenkamp opgezet. Dit kampement bestond uit 1 grote tent voor de gezamelijke maaltijden e.d., en een veerigtal kleinere tenten, waarin 12 personen zich konden terugtrekken, geheel voorzien van lekkende daken, stromend koud water ( door het dak) en geen licht.
Het sanitaire gedeelte van het kampement bestond uit een tweetal tenten,elk voorzien van 8 wastafeltjes met leuke kraantjes, waaruit per dag 3 druppels per vierkante deelnemer stroomde. De 8 toiletten leken het meest op een overgelopen gierput van een Brabantse varkensfokker, na 1 dag waren er nog 4 bruikbaar, als men tenminste de beschikking had over een persluchtmasker.


Van Albert:

Toen, na vele maanden hard trainen de grote dag was aangebroken dat de 1e Nederlandse Challengers Trophy van start ging, wisten vele deelnemers nog niet welk een zware opgave hun wachtten.
Zo ook niet de 4 deelnemers van Mita, zij stonden enigszins angstig de prestaties van hun directeur dhr. Troost te aanschouwen.
Dhr Troost beet de spits af met het boogschieten, dit deed hij lang niet slecht en ook het volgende onderdeel, het zgn vatrollen beheerste hij redelijk.
Goed, genoeg over de directeuren nu, het echte loopwerk kon beginnen, 64 teams verdrongen zich aan de START van de proloog, die volgens de organisatie 8 km, maar volgens experts 10 km duurde. Het Mita- team, dat bestond uit captain Rob Lieuwen, loper Harry van Dijk, danser Yamaji san, en denker Albert Knol, begon rustig aan de loop maar haalde gestaag vele andere teams in.
Toen zij op het punt waren gekomen waar dhr Troost hun zou gaan vergezellen (= 1 km voor de finish) waren onze helden toch wel erg moe. Zoniet dhr Troost, die vrolijk babbelend er als een speer vandoor ging, gelukkig kon men zijn enthousiasme nog enigszins temperen.
Een 16e plaats was een verdiende beloning voor een uitstekende 1e dag.
Vol goede moed nog togen wij naar de Ardennen, een bergachtig gebied in het zuidoosten van België.
Aangekomen te Dinant wachtte ons de eerste teleurstelling, i.p.v. de beloofde dames moesten we onze tent delen met 6 stinkende Hagenezen, die telkens weer in lachen uitbarstten als een van hen een wind liet.
Omdat deze soort van humor ver beneden de onze ligt, sloten we alras de ogen om de volgende morgen gewekt te worden door een oorverdovende herrie.

Wordt medogenloos vervolgt!

Ook verkrijgbaar bij de betere boekhandel. Echt wel.