Lees hieronder de onlangs teruggevonden, en nu te bezichtigen in het Vermiste Documenten Museum, dagboek notities van deelnemert Albert en deelnemert Rob.
Mocht U deze serie in boekvorm willen ontvangen, dan heeft U vette pech want dat is er niet.
We schakelen over naar:
Zaterdag, 14 okt OBERRRRRRRRRRRRRRRRRRRR!!
Van de Ab:
De echte mannen begonnen er nu pas echt zin in te krijgen.
Als op vleugels renden ze door het natte Dinant,af en toe een tegenstander hakend of stiekem een toeschouwer in de Maas duwend. Enfin, dolle pret allemaal, helaas duurde het feest maar kort en de bus wachtte al om de beesten naar het noordelijker gelegen Den Bosch te transporteren.
Aangekomen in Den Bosch wachtte een uitzinnige menigte de Tarzans op, zich een weg banend door hysterisch gillende vrouwen liepen de leeuwen naar de start van de laatste etappe.
Nadat ze eindelijk de slipjes en bh’s uit hun haren hadden gehaald kon worden begonnen aan de laatste mars dwars door het centrum van Den Bosch, wiens inwonertal zich verdubbeld had vanwege de enorme belangstelling.
En opnieuw bleken de supermensen van MITA in staat een weergaloze prestatie neer te zetten, hun voeten roffelden de straatstenen die achter hun schoenen opvlogen.
Onder het slaken van oekreten liet “captain” Rob het verkeer stoppen, hij werd gevold door “loper” Harry, zijn blonde haren wapperden in de wind, “danser” Yamaji, melodieus rennend en stoïcijns lachend en last but not least “denker” Albert, met zijn nobele gelaatstrekken in een verbeten trek.
Toen “the fighters” eindelijk het looptraject achter hun brede rug hadden, lag er nog een meertje van zo’n slordige 60000 m² op ze te wachten. De organisatie had achteloos een paar banden, touwen en planken op een hoop gegooid, waar de Challengers druk in het wroeten waren.
Gelukkig hadden we “loper’ Harry, die ook het betere beukwerk niet schuwde en simpelweg onze tegenstanders uit elkaar mepte en de juiste benodigdheden uitzocht, die door de andere 3 beren stevig aan elkaar gemaakt werden tot een boot, die zeewaardig genoemd kon worden.
Even later gaf “captain” Rob het sein: “Trossen los, voor en achter” en het schip dat snel “Ons Vertrouwen” gedoopt werd, ging er als een speer vandoor, aangedreven door 4 paar krachtige armen. Dat onze boeggolf enige andere vlotten omver deed slaan en dat de andere vlotten met hardere methoden tot zinken werd gebracht en hun opvarenden hun harde maar verdiende eind kwamen is iets wat ik eigenlijk al niet meer hoef te vertellen.
Pijnlijk incidentje was nog wel toen “captain” Rob ietwat te vroeg het sein “jump” gaf. Het hele team sprong als één man overboord, helaas geen vaste grond bespeurend, dit onvrijwillige bad ging zelfs de “danser” te ver; zijn glimlach verween even en uit zijn mond klonk behalve wat geburp een onverstaanbaar Japans gebral, dat maar beter niet herhaald kan worden.
Aangekomen aan de kant maakten we onze assistenten wakker om samen met hen de laatste 300 m te overbruggen.
Bij de finish aangekomen wachtte opnieuw een uitzinnige menigte de hero’s op. Verladen met zoenen, kadoos en lingerie zijn de manne huiswaarts gekeerd. Waar zij weer ondergingen in de grijze massa.
Echter, zij hadden het succes geroken en praatten alweer over het volgend jaar wanneer zij opnieuw zouden deelnemen aan de “Challenger’s Trophy”.
Uit de bundel “Bundel” 1989 © A.P. productions Unlimited B.V.D.
Van Rob:
De laatste dag.
Doordat een uitstekende collega de geluidsinstallatie onklaar had gemaakt bleven de kippen tot ver in de omtrek weer op hun stokjes zitten, en wij ,slapende onschuldigen, konden wat extra rust nemen, waar echter geen bonificatieminuten voor gegeven werden.
Nadat de verzamelde menigte zich gewassen, getoiletteerd en volgevreten had, hun spulletjes ingepakt en de, als een buitenmaats lekkend vergiet, tent afgebroken, opgerold en gezakt hadden, ging het de laatste 5 kilometer lopend op Belgisch grondgebied afleggen.
Het ging langs de Meuse, een voor de mayonaise productie importante grondstoffen leverancier, daar aan de oevers voornamelijk de yona voor de mayonaise gewonnen wordt.
Uw internationaal multiculti samengesteld team waden tot hun kruis door de yona en behaalden er een alleszins redelijk resultaat ( bij de 1e 63 teams).
Het internationale van de ploeg bestond uit 1 Japanse meneer, 1 Zwolse zelfbevlekker, 1 Monnikendamse voetballer met Ajax sympathieën en 1 normale Nederlander. Dat uit dit gemengde, met zulke cultureel verschillende achtergronden, gezelschap een hechte eenheid was gesmeed was, natuurlijk eigenlijk overbodig om te zeggen, de eer van captain “genius” Rob. ( donaties, gelieve alleen geldelijke, op giro 3614151).
Na deze waadpartij werden de sterren van de Trophy ’89 in luxe autobussen naar de Zuid-Nederlandse stad ’s Hertogenbosch getransporteerd. De naam ’s Hertogenbosch is ontleend aan de buurt waar eeuwen geleden de edelman van die contreien, Hertog Jan, een zijner vrouwelijke werkneemsters onzedelijk betastte, in de bosjes dus. Of zoals Hertog Jan het zelf uitdrukte: “Ick tascht en sal bleijve taschten, foor altyd op cryustogt”. Luldebehanger.
Toen de buskaravaan Den Bosch, wat afgeleidt is van “s Hertogenbosch” , binnenreed, tussen de verzamelde schare supporters door, langs het Provinciehuis van Brabant, waar de commissaris van de Koningin niet stond, laat staan te zwaaien, aankwam op de plek waar de start en de finish zou plaatsvinden, stroomden bij het verlaten van de bus alle 9 Mita supporters op hun geliefde helden toe.
( Shot van ondergaande zon en jankmuziek eronder).
Na deze emotionele hereniging, gingen de mastodonten voor de laatste etappe van start, de eerste kilogram begeleid door teamassistent Henk “regelaar”, terwijl Charles “ritselaar” de achterblijvende supporters tekst en uitleg gaf over de gevolgde taktiek en met welke cadeaus onze gladiatoren het beste overladen konden worden ( het liefst een Mita petje).
Terwijl het TEAM het door de stad, tussen winkelende en markentende Bosschenaren,uitgestippelde parcours aflegden, een muur van ± 15 m bedwong en als verrassing voor een 200 meter brede vijver tot stilstand kwam, als op een assemblage lijn ingewerkte bootbouwapperaat een vlotje bouwden, als een hovercraft de 180 m aflegden, onderweg concurrenten overvarend en verpletterend in de boeg- en hekgolf,zich enigszins verkeek in de diepte zo’n 20 meter uit de wal en zodoende nog een stukje moesten zwemmen. Druipend kropen de kikvorshelden uit het nat, om broederlijk tezamen met de teamassistenten de laatste loodzware, oneindig lijkende 300 meturs af te leggen.
Bij het behalen van deze FINISHlijn knalden de waterflesdoppen en vielen we met tranen in de ogen ( van dat vieze Bossche vijverwater) in elkaars en andere armen.
Daar de prijsuitreiking wat lang duurde, de temperatuur wat aan de lage kant begon te worden en we toch niks gewonnen hadden, behalve de niet bestaande “gezelligste team” prijs, vertrokken we naar Amsterdam Buitenveldert; de naam Buitenveldert, by the way, is afkomstig van het 16e eeuws gebruik , door uit gebrek aan bosjes geboren handeling om de dienstmeid buiten in het veld te controleren op ziektes, door de Heer des Huizes persoonlijk uitgevoerd uiteraard, om aldaar groepsgewijs een Chinees te verorberen met ijs toe, waarna een ieder moe maar voldaan huiswaarts keerde.
Dan hieronder nog de o zo opbeurende tekst van de Challenger song. (Hou den zakdoeken maar bij de hand)
Make up a team forfill a dream
Planning together although it will seem
That you’re alone there, so alone
Try real hard to make a good start
Do it together never apart
And your friends are there, to support you all the way
So you’ll never stop, the world is yours today
We are the Challengers and we will really win today
Working together, staying together, fighting all the way
The spirit makes us fly and we don’t need to sleep
The trophy is the price to win, a team is what we’ll be
The challenge is there for everyone
That has a good team and is going on strong
Through the hell to come, hell to come
At the end of the line it’ll make you feel fine
You’ve beaten the challenge you had a good time
And the days did fly, you feel like you could die
Maybe broken wings, but at the finish we will sing
We are the Challengers and we will . . . etc.
Sorry even wachten, ik skiet helemaal vol.
No comments:
Post a Comment